Leuke ontwikkelingen

Ik liep er al een tijdje mee rond; wilde ik een boekenblog beginnen of plaats ik boekenblogposts op mijn bestaande blog. En op welk blog dan? Het fotoblog of deze. Terwijl ik hier over nadacht, postte ik af en toe wat op Hebban.nl, want daar is ook de mogelijkheid tot het plaatsen van blogposts op je eigen profiel.  Geen idee of die veel gelezen worden. Veel reacties krijg je er niet.

Afgelopen mei vroeg Hebban lezers vroeg een boekenblog te beginnen. Ik zat op dat moment in Portugal en had totaal geen zin me daarmee bezig te houden, was al blij dat ik mijn gewone blogs schreef. Toch bleef het in mijn achterhoofd rondzingen. (gelukkig minder vals als dat ik in het echt zing) Toen ik vorige week een boek las dat zich afspeelde in mijn stad, wilde ik hier wat mee. Een boekenblog kwam weer in mij op en weer die twijfel van hier, daar of een nieuwe. Ik schreef eerst maar eens een recensie. Ook op Hebban.

Toen keek ik eens verder hoe een blog bij hen eigenlijk geregeld is, zijn er überhaupt regels, en ik las daar wat blogs (lezen over lezen is ook leuk, zo bleek) Na nog wat prakkiseer met mezelf heb ik de stap genomen. Op Hebben ben ik "Ria van Boeken tot Blog". Klinkt wel adellijk, nietwaar?




Naast dat ik het mezelf dus een stukje drukker maakte met nog een blog, heb ik mij ook aangemeld voor weer een opleiding. Dit wilde ik al langer, maar door omstandigheden kwam het er even niet van. Nu start ik in oktober met de opleiding 'Redacteur'  bij de schrijversacademie. Hoewel ik deze opleiding vooral wil doen voor redigeren op het internet, richt de opleiding zich op uitgevers en boeken. Wat ik natuurlijk ook heel leuk vind. Een baan in het uitgeversvak heeft me altijd leuk geleken.

Inmiddels eisen mijn internetactiviteiten hun tol; ik krijg rsi-achtige klachten in mijn rechter schouder. Van de week dacht ik nog dat dit door een teveel aan tafeltennis kwam, en ik ben dus donderdag ook niet gaan trainen, maar het wordt erger. Tijd dus om maar te gaan lezen, heb ik straks weer wat om over te bloggen.

Stand der stappen

"Je gemiddelde is de afgelopen week verbeterd ten opzichte van de weken ervoor" vertelt mijn smartcoach mij opgewekt op de stappenteller-app in het zondagse activiteitenoverzicht. Zowel het aantal stappen als de hoeveelheid slaap is verbeterd. Zo werk ik aan een gezond en gelukkig hart, aldus mijn coach.

Wanneer ik opsta weet ik nog niet zo zeker of ik me wel zo gezond en gelukkig voel. Billen, heupen, bovenbenen, knieën, enkels en voeten doen me zeer. Niet zo prettig. Geheel tegen mijn gewoonte in, maak ik deze morgen maar een kleine wandeling met de hond. Ik besluit tot een welverdiende rustdag. Er is een boek te lezen, er zijn postcrossingskaartjes te schrijven. Genoeg te doen, waarvoor ik geen stap hoef te verzetten.

In de loop van de dag gaat het beter en in de middag lopen hond en ik dan toch de grotere ronde. Fijn dat de pijn toch weer afzakt. Aan het eind van de dag kijk ik wat ontstemt naar mijn amper 4000 stappen. Dat is wel een heel karige score, maar rust is rust. Het is goed zo.

Wanneer ik na het eten weer met de hond loop, kriebelt het toch. De hond reageert knorrig, als ik me niet beperk tot het rondje vijver. Het is toch avond? Gelaten loopt hij met me mee door het park, maar als ik ineens een onbekende afslag neem, die ons duidelijk nog verder van huis voert, stribbelt hij echt tegen. Bij elke afslag daarna die we (wel of niet) nemen en die nóg verder weg voert, houdt hij z'n poten stijf. Hij Wil Niet, zoveel is duidelijk, maar het is lekker weer, droog en haast geen wind, dus hij moet. Klaar. Pas als we in een natuurgebied nabij lopen, merkt hij dat we voor hem de goede kant opgaan en kijkt hij zelfs nieuwsgierig naar de koeien, die we passeren. Als hij voor me uit huppelt, flapperen z'n oortjes vrolijk op en neer.

Thuisgekomen ploft hond op de grond en ik zet thee. Daarna check ik m'n stappenteller: 9213 stappen zijn er nu gezet. Vanavond nog kaartjes posten en de 10.000 zijn toch weer gehaald.

Avondje weg

"Mag ik u misschien een rare vraag stellen, wacht u op Paul*?" De serveerster van het eetcafé waar ik op een te harde houten stoel aan een tweepersoons tafeltje zit te genieten van een portie nachochips en een glas rode wijn, kijkt mij verwachtingsvol aan.
"Ja", zeg ik blij, ervan overtuigd dat Paul net gebeld heeft dat hij onderweg is. We hadden om 5 uur afgesproken en het is inmiddels kwart over 6. Dat is niets voor Paul, dus ik ben al bang dat we toch elders afgesproken hadden. Of op een ander tijdstip.

De serveerster zucht even en zegt dat ze zich wat zorgen maakt. 's Middags was Paul nog even langs geweest, had een paar biertjes gedronken en verteld over onze afspraak van vanavond. Hij verheugde zich erop en zou er om 5 uur weer zijn. Ik ben blij dat ik in elk geval op de juiste tijd en plaats was, maar maak me gelijk net als zij ook zorgen. Paul heeft geen telefoon, dus ik kan hem niet bellen. Hoe ik me voorstelde dat hij naar het café zou bellen, laat ik voor mezelf even in het midden.

Ik bestel nog een glas wijn, het wachten had mijn goede voornemen 'ik neem alleen spa rood' in rook doen opgaan. Bij wachten hoort wijn, kennelijk. Of bij de nacho's. Terwijl ik kleine slokjes neem besluit ik Paul dit glas nog de tijd te geven om te komen. Is hij er dan nog niet, ga ik naar zijn huis. Mijn telefoonnummer laat ik achter bij de bar, zodat ze mij wel kunnen bereiken. Enigszins gerustgesteld dat ik goed zit en actie kan ondernemen, lees ik verder in het tijdschrift over Olympische vrouwen.

"Hij is er hoor!" klinkt het ineens vrolijk vanaf de deur en daar zie ik Paul aankomen. Hij is verbaasd dat ik er nog ben, hij zou weggegaan zijn. Ook heel blij en dankbaar. Na de biertjes eerder die middag was hij thuis gaan douchen en 'even' voor de tv gaan zitten. Daar viel hij prompt in slaap. Om kwart over 6 schrok hij wakker en repte zich naar onze afspraak, ervan overtuigd dat ik al weg zou zijn. Maar als ik met mezelf ergens ben, ben ik altijd in goed gezelschap en niet ongeduldig. Ik had m'n telefoon (internet/facebook en spelletjes) en een tijdschrift. Daar houd ik het wel een tijdje op uit.

Het is als vanouds een gezellige avond. Paul en ik zijn collega's. Ooit deelden we een kantoor. Tegenwoordig doen we wel hetzelfde werk, maar op verschillende locaties. Gelijk de eerste dag dat we samen werkten kwamen we er al achter dat we dezelfde humor deelden. Op onze werkplek, waar het werk niet echt een uitdaging is, is zo'n collega zeer welkom. Regelmatig schalde zijn luide lach door de gang, zoals nu in het café, waar hij de mensen doet omkijken.

Ik heb geen spijt dat ik toch heb gewacht. Goed eten, fijn gezelschap, een heerlijk avondje weg. Aan het einde van de avond moe en zere knieën. Ook buikpijn, komt dat dan toch (ook) door de rode wijn? Of at ik teveel? Het maakt me op dit moment niet uit.

Later dan ik verwacht had, fiets ik naar huis. Het is kil, maar niet koud. Thuis klets ik nog even met zoon en man, waarna ik in bed duikel en in een diepe slaap val. Vanmorgen had ik nog pijn in knieën en buik. De hele dag voel ik een zware vermoeidheid in hoofd en spieren. De prijs die ik betaal. Maar ondanks dat zou ik het zo weer doen. Sterker nog, we doen het dit jaar nog weer, maar dan wel op tijd. Ben ik misschien ook vroeger thuis en minder moe.


*Paul is niet de echte naam van mijn collega

Niet een normale maandag

Ze zeggen wel eens dat tijdens een levensbedreigende ervaring je leven aan je voorbij trekt, maar dat kan ook op andere momenten. Vandaag werd mijn tante gecremeerd. Ik schreef al eerder over haar en haar ziekte. Het was een lange dag, emotioneel ook, uiteraard. Tijdens de toespraken en vooral de muziek trokken veel beelden van haar aan mij voorbij. Vrolijke beelden, mooie beelden.

Het is verdrietig dat ze er niet meer is, maar het is fijn dat voor haar dat ze verder niet meer hoeft te lijden. Genieten van het leven, zoals zij zo goed kon, voor zover ik kon zien, dat wil ik ook

Vanavond dus tafeltennissen. Vanaf vandaag 2x in de week.