Afvallen (en fibromyalgie)

Ik ben te zwaar, daar kan ik niet omheen. Feiten zijn feiten en dit is een feit. Toch is een ander feit dat ik niet ongezond eet. Ik eet gewoon teveel van het gezonde, vooral noten gaan er goed in.En ik beweeg weinig, dat is waarschijnlijk ook een feit.

Mensen met fibromyalgie blijken vaak ook wat dikker te zijn. Volgens mij is (nog) niet bekend of dat bij de aandoening kan horen, of dat het komt doordat mensen met pijn minder bewegen. 'Gewoon wat meer bewegen' is een niet makkelijk op te volgen advies als je dagelijks pijn hebt en vermoeid bent. En mogelijk hun frustratie hierover meer weg-eten. Als je als dik persoon bij de dokter komt met pijn, wordt wél vaak gezegd dat je 'eerst maar eens moet afvallen'. Ik heb hierover gefrustreerde verhalen gehoord. Daarom ben ik wel blij dat ik de diagnose kreeg toen ik een gezond gewicht had, want automatisch denk je zelf ook wel eens 'als je nou niet al dat extra gewicht mee zou zeulen...'.

Fruit, een gezonde keuze

Zo'n 14 jaar terug had ik hetzelfde gewicht als nu, maar ongezonde eetgewoontes en een niet veel gezondere levensstijl. Toen ik in 1 winter een maat groeide, terwijl ik mezelf élke maandag voornam af te gaan vallen, was ik het zat en stapte naar een diëtist. Daar werden, moet ik zeggen, een hoop open deuren ingetrapt. Voor de mij van tegenwoordig, tenminste. Toen was het nieuw voor mij dat je voor afvallen juist moet eten. 3 maaltijden en 3 tussendoortjes. Ik mocht geen calorieën gaan tellen, maar kreeg een boekje, waarin stond voor welke voedingsmiddelen ik het best kon kiezen. En dat hoefde niet eens altijd gezond, maar wel met mate.

Doordat ik ook 2x per week een uur ging zwemmen en, door een baan dichterbij, dagelijks de fiets nam, viel ik al snel zo'n 8 kilo af. Daarna ging het langzamer, maar dat gaf niet, want gestaag ging mijn gewicht omlaag. In 2,5 jaar kwam ik op mijn streefgewicht, 20 kilo eraf.

Ik voelde me geweldig, hoewel ik me nog steeds druk maakte over hoe dik ik er uitzag in die en die broek, dat er vetjes hier en daar zaten, hoe m'n billen blubberden. Eigenlijk was ik niet helemaal tevreden. Wel blij, niet tevreden. Kennelijk had ik verwacht er weer zo uit te komen zien als 'op de heenweg', toen ik aankwam maar alles nog wel redelijk strak was.Toen ik jonger was dus, en nog niet 2 kinderen had gebaard.

Zonder al te veel moeite bleef ik 5 jaar op mijn streefgewicht. Ik kwam er zelfs af en toe onder! Toen ging ik hardlopen en nouja.. dat verhaal heb ik verteld. Ik kreeg ineens weer meer pijn, een diagnose en zo langzamerhand ging ik minder bewegen. Het eten hield ik redelijk op peil, zo dacht ik. Toch kwam ik, ondanks dat ik op mijn eten lette, in een aantal jaren de 20 kilo er weer bij met een bonus van 5. Mijn conditie bleef wel beter dan 14 jaar terug. Niet meer zo goed als 10 jaar terug, maar een trap loop ik nog zonder problemen op, toen lag ik bovenaan echt op apegapen!


'Hoe kan dat?', vragen veel mensen zich af. (vooral slanke mensen) Hoe kan het, dat je bij de eerste 5 kilo niet aan de rem trekt en in elk geval op dat gewicht blijft? Waarom ben je dan niet een paar weken streng(er) voor jezelf om weer af te vallen en om in die ene maat te blijven passen? Ik heb echt geen idee. Volgens mij was ik regelmatig streng, deed ik niet zoveel anders als toen ik op gewicht bleef, maar gestaag werd ik dikker en dikker. Er waren ook zeker momenten van frustratie, momenten die ook wel weken konden duren, waarin ik niet oplette wat ik at, omdat ik kennelijk ongeacht wat ik deed toch wel dikker werd. Maar je gewoontes omgooien van ongezond naar gezond geeft natuurlijk ook meer resultaat, dan wanneer je in de basis gezond leeft.

Een beetje pure chocola is
gelukkig niet slecht

Een paar jaar terug, toen ik op mijn zwaarst was, schrok ik zo van de weegschaal dat ik het ineens toch weer kon: afvallen. In een half jaar tijd ging er, zonder al te veel moeite zo leek het, weer 9 kilo af. Helaas weet ik niet hoe dat kwam! Want, nogmaals, ik deed niet zo heel raar anders. Mogelijk had het ook te maken met stress, waar wij toen privé mee te maken hadden, want in de vakantie die volgde kwamen er ook 'ineens' weer 5 kilo bij. Op dat gewicht ben ik nog. Stabiliseren kan ik kennelijk weer.

Maar nu ben ik het echt zat. Het moet er echt af. Afgelopen maandag ben ik (wéér) begonnen met opschrijven wat ik eet. Ik heb een plan voor meer bewegen (en moest mezelf alweer afremmen, want teveel ineens geeft zoveel pijn dat er daarna maar zo een week niets van bewegen komt, daar moet ik voor waken!). Woensdag maakte ik 'before' foto's. Dat maakt het gevoelsmatig echt, want bij een 'before' heb je automatisch de bedoeling dat er een 'after' komt en dat ik die over een (paar) jaar trots kan laten zien in combinatie met die van vandaag.

Afvallen, ik ga er voor! Ik kon het en ik kán het.